Boroboroton

Een amorfe hoop stof komt langzaam tot leven, vervelt en transformeert. Je ziet de wolken voorbij glijden, en observeert hoe je hersenen dit interpreteren. Zinsbegoocheling, hallucinatie, of gewoon ons brein dat zin probeert te geven aan de abstractie?

In een reeks nieuwe experimenten vertrekt Peeters vanuit zijn fascinatie voor verschillende facetten uit de geschiedenis van de psychiatrie. Voor Boroboroton baseert hij zich op een aantal neuropsychiatrische aandoeningen waarbij de perceptie van het eigen lichaam bijzondere vormen aanneemt. Iemand is ervan overtuigd een stoel te zijn, bij een ander lijken de grenzen van het eigen lichaam vloeibaar, een derde heeft de indruk voortdurend te vervormen en te transformeren… Peeters nodigt textielontwerpers en performers uit voor een abstracte visuele meditatie, losweg geïnspireerd op dit soort verschijnselen.