BENEATH THE SURFACE OF SKIN

In haar multi-disciplinaire en audiovisuele essayistische praktijk verbindt Helen Cammock (°1970) het persoonlijke en intieme met het politieke, de doorleefde ervaring met haar sociale uitvoering, in een poging om de menselijke conditie in al haar broosheid en kracht beter te begrijpen. Schijnbaar moeiteloos laveert ze tussen persoonlijke verhalen en een heldere vertelling van de geschiedenissen en machtsstructuren die het decor vormen waarin deze verhalen zich afspelen. Haar werk maakt tastbaar hoe geschiedenissen doorleven, belichaamd in mensen en hun ervaringen.

In haar solotentoonstelling in STUK, BENEATH THE SURFACE OF SKIN, presenteert Cammock twee recente verzamelingen werk: Che si può fare (2019) en They Call it Idlewild (2020).

Che si può fare, getiteld naar een aria uit 1664 van de Italiaanse barokcomponiste Barbara Strozzi (1619 - 1677), verkent de kracht van de klaagzang - in het bijzonder de klaagzang van vrouwen en hoe ze kunnen fungeren als uiting van overleving, veerkracht en hoop. Het resultaat is een transhistorische, internationale, eigentijdse klaagzang, uitgesproken door vrouwen doorheen tijd en ruimte. Door sprongen te maken tussen verschillende plaatsen, tijden en contexten dwingt Cammock de kijker om complexe mondiale verhoudingen en de onlosmakelijke band tussen het individu en de samenleving te erkennen. Che si può fare kwam tot stand tijdens een zes maanden durende residentie en reis door Italië, waarbij Cammock liederen, verhalen en getuigenissen verzamelde van performers, activisten, kunstenaars, politici, historici, migranten en vluchtelingen. Het werk omvat een film op drie schermen, een reeks vinyl prints, een gezeefdrukt fries, en een onderzoeksruimte met boeken en objecten die Cammock verzamelde of kreeg tijdens haar residentie. Che si può fare werd eerder gepresenteerd in solotentoonstellingen in Whitechapel Gallery, Londen (juni 2019) en Collezione Maramotti, Reggio Emilia (oktober 2019).

In STUK wordt Che si può fare gepresenteerd naast en in relatie tot They Call it Idlewild, een videowerk waarin een reeks beelden van de binnenruimtes van het Wysing Arts Centre, het archief en de plaatselijke omgeving een relatie aangaat met een narratief in voice-over. Het zachte ritme van de stills ondersteunt de stem van Cammock, die mijmert over het begrip 'nietsdoen' en hoe dit zich verhoudt tot andere ‘states of being’ zoals stil, actief, inactief, vrij, lui, doelloos. De tekst, vol toespelingen, citaten, politieke en filosofische ideeën, neemt ons verder mee van observaties over persoonlijke creatie en het dwalende oog, naar de context van slavenarbeid en het racistische stereotype van de onverantwoordelijke luie zwarte man (in een culturele ontleding van Johnny Mercer en Hoagy Carmichael's Tin Pan Alley-nummer 'lazy bones' uit 1933) tot recent onderzoek naar de mechanismen die slaap overbodig maken in een poging de laatste plek van ultiem ‘nietsdoen’ te instrumentaliseren. They Call it Idlewild erkent de subversieve mogelijkheden van de actieve beslissing om niets te doen en presenteert de afwijzing van arbeid als een vorm van verzet in een neoliberale maatschappij die buitensporige, ongezonde productiviteit eist en beloont. Wie mag er rusten en dromen? vraagt Cammock. They Call it Idlewild was eerder te zien in een solotentoonstelling in Wysing Arts Centre (feb 2020) en een groepstentoonstelling in Kuntshaus Bregentz (juli 2020).

Bij de ingang en op de binnenplaats van STUK staan twee billboards die elk een vraag stellen. Ze omkaderen They Call it Idlewild, en bij uitbreiding de hele tentoonstelling, waarin Cammock eens te meer blijk geeft van haar bijzondere vermogen om - in de woorden van de Londense schrijfster en curator Chloe Carroll - "uitgestrekte, complexe gedachten samen te vatten in momenten van scherpe helderheid".

Curator: Karen Verschooren